13. Znam przystojniejszych

-Gdzie my w ogóle idziemy?- zapytałam towarzysza kiedy już wysiedliśmy z tej nieszczęsnej windy, ten jednak mi nie odpowiedział tylko wskazał na drzwi z numerem 145.

-No co przecież chciałaś sprawdzić czy Derek żyje- odpowiedział słownie na moją zdziwioną minę

-Taaa i ciekawe jak ty masz zamiar się tam dostać

-Nie bój żaby. Więcej wiary poproszę- po wypowiedzeniu tych słów zaczął grzebać coś przy zamku z jakimś drucikiem w ręku. Rozejrzałam się tylko czy nikt nie nadchodzi. Jeszcze tego by mi brakowało by zamknęli nas w jednej celi za włamanie, chyba bym tego nie wytrzymała psychicznie. Ku mojemu zaskoczeniu kiedy spojrzałam powrotem na piłkarza drzwi były już otwarte

-Tadam- rozłożył ręce i się ukłonił jak jakiś klaun w cyrku, po czym zapraszającym gestem wskazał na pokój.

Niepewnie weszłam do pomieszczenia, w którym przywitał mnie idealny porządek co odróżniało go od pokoi większości z piłkarzy.  Laptop trenera leżał na biurku, i co mnie zdziwiło nie był zabezpieczony hasłem. Zapewne nie podejrzewa swoich podopiecznych o takie umiejętności. Zabrałam te wspaniałe urządzenie i usiadłam z nim na łóżku. Neymar usiadł za mną tak że plecami opierałam się o jego klatę, na tę chwilę nawet  mi to nie przeszkadzało.

-Tak właściwie to gdzie jest Tito?

-Na zebraniu zarządu- po tym zapewnieniu mogłam się już w spokoju pogrążyć w oglądaniu mojego ulubionego serialu

-I jak podobało ci się?- zapytałam po 15 minutowym seansie, odkładając komputer na jego miejsce

-Nie- odpowiedział krótko nie wstając z zajmowanego wcześniej miejsca

-A co ci się niby nie podobało? To mój ulubiony serial- usiadłam obok niego na brzegu łóżka.

-Nie rozumiem dlaczego Alice nie jest e Scotem, przecież się kochają, a jak ludzie się kochają to są ze sobą- typowo męskie rozumowanie- A po za tym ten Derek nie jest wcale taki przystojny. Znam przystojniejszych

-Ciekawe kogo?

-Mnie!- wskazał na siebie

-Chciałbyś- zaśmiałam się i rzuciłam w niego poduszką

-Osz ty- roześmiał się i popchnął mnie na plecy, unieruchamiając moje ręce pod poduszką –I co teraz zrobisz?- zapytał z cwaniackim uśmieszkiem

-Nie rób tego- zabroniłam przeczuwając co za chwilę się wydarzy

-Ale czego mam nie robić- zrobił minkę niewiniątka, spoglądając na moje usta, które nerwowo przygryzłam

-Tego co zapewne chcesz teraz zrobić

-Nie mów że ty tego nie chcesz bo ci nie uwierzę- wyszeptał zbliżając swoją twarz do mojej

-Ktoś tu idzie – przestraszona odepchnęłam od siebie delikatnie piłkarza

-Zdaje ci się – i na powrót zbliżyła swoja twarz, i kiedy już nasze usta dzieliły zaledwie milimetry usłyszeliśmy rozmowy i śmiechy dochodzące z korytarza.

-Cholera to Tito- w mgnieniu oka zerwaliśmy się z łóżka

-I co teraz?- zapytałam spanikowana

-Chowamy się

-Tylko gdzie ?

-Pod łóżko- wymyślił piłkarz a ja głupia go posłuchałam. Zdążyliśmy się wczołgać pod te nieszczęsne łoże kiedy drzwi się otworzyły.